هر عملی، یک جشن است (۳/پایانی)

هر چه به چیزهای دوست داشتنی زندگی مان اضافه شود، سفره پهن تری برای داشتن حال خوب برای مان گسترده می شود؛ فقط کافی است اطمینان داشته باشیم که این چیزهای دوست داشتنی، اصالت دارند.
مطالبی از کتاب «اتوبوس شماره ۹ به مقصد بهشت» در ذهنم زنده می شوند. لئوبوسکالیا در این کتاب، وصف حال کسانی را می کند که چیزهای زیادی را با شور و اشتیاق، دوست می دارند. او در بخشی از کتاب می نویسد: «زندگی برای کسانی که غذا، گل ها، موسیقی، رقص، کتاب، هنر، خاطرات، شعر، خانواده، آموختن و فهرستی تمام نشدنی از این دست را با شور و شوق دوست می دارند، مانند بهشت است.»
او هر چیزی از این فهرست تمام نشدنی را که می تواند حتی شامل جزیی ترین چیزهایی باشد که ممکن است به چشم کسان زیادی نیاید، بهشت در دسترس می داند.
می اندیشم آگاهی ها، همواره می توانند چیزهای دوست داشتنی را در زندگی مان بیشتر کنند. به طور مثال من از وقتی در کتاب «معجزه شکرگزاری» با جزئیاتی بی نظیر و تحسین برانگیز از شکرگزاری آشنا شدم، دامنه ی وسیعی از موضوعاتی پیش رویم گشوده شده که با شکرگزاری از آن ها حال خوب را در تمام وجودم احساس می کنم.‌ از برفی که در اردیبهشت ماه همچنان روی قله های کوه های شمال تهران نشسته، تا صدای پرندگان در مسیری که به اداره می روم، تا بوی اقاقیا که این روزها در همه جای تهران پیچیده، و تا آبی که همچنان در شیر خانه، جاری است.

https://telegram.me/labkhandekhoda370